Ze ontmoet hem in het schemerige vertrek van een even schemerige instelling. Ze zitten alle twee een sigaretje te roken. Hij intrigeert haar. Niet zo zeer door wat hij aanheeft, een zwarte broek en een zwart hemd met een oorbelletje in zijn oor maar door de blik in zijn ogen. Ze staan droevig en nieuwsgierig tegelijk. Dat verwart haar een beetje. Hij zit vaak in een hoekje van het vertrek en spreekt met niemand. Niet dat zij er van houdt om tegen vreemden te spreken maar op de een of andere manier voelt ze er wel wat voor om hem iets te vragen. Maar wat?
Waarom heeft zij altijd de behoefte om überhaupt iets aan iemand te vragen? Een paar dagen geleden nog. Ze wil alleen maar weten waarom degene die naast haar in de bus had gezeten uit Kroatië naar Nederland is gekomen. De vrouw had haar vreemd aangekeken en was zelfs een beetje boos geworden. Sindsdien was ze maar opgehouden met vragen stellen. Dus durft ze de man niet aan te spreken. Spreken niet maar observeren wel.
Hoe oud zou hij zijn? Ze schat hem rond de 35. En wat voor een beroep heeft hij? Natuurlijk, hij is goochelaar in een circus. Ze bekijkt zijn slanke vingers, de manier waarop hij zijn sigaret opstak. Het stelt haar gerust. Al twee dingen ingevuld. En waar woont hij? Aan het water natuurlijk met ramen die uitkijken op de bootjes die voorbij komen. Een rustige buurt want drukte kan hij niet verdragen. Haar Sebastiaan. En als hij dan een vriendin zou hebben, wat zou zij dan doen? Werkte zij soms ook in het circus? Nee, dat leek te gemakkelijk. Het idee dat hij misschien niet vrij was, verontrustte haar wel en niet. Wel omdat hij haar intrigeert, niet omdat ze er een hekel aan heeft om verliefd te zijn. Verliefd zijn maakte gebonden, onzeker, rusteloos en kwetsbaar.
Ze had heus wel vriendjes gehad en haar allereerste was haar altijd bijgebleven. Jean-Paul. Hoe zou het hem vergaan? Woonde hij nog in Parijs? Het was niet de enige vriend waar haar vader een hekel aan had maar wel de grootste. Het was alweer een tijdje terug maar ze was hem niet vergeten. Ze was toen zestien en hij tweeëntwintig. Hij was diskjockey in de plaatselijke kerk geweest. Het was daar waar ze hem had ontmoet.
‘Heeft iemand wel eens tegen jou gezegd dat je op Annie Golden van de Shirts lijkt?’ had hij gelachen.
Ze kreeg een kleur, omdat ze geen flauw een idee had over wie hij het had.
‘Natuurlijk,’ antwoordde ze een beetje vinnig, ‘zo vaak.’
Kun je dan ook zingen?’ vroeg hij duidelijk geamuseerd.
‘En wie ben jij dan wel?’ vroeg ze toen.Hij had zijn hand uitgestoken.
‘Jean-Paul, uw persoonlijke diskjockey.’
Dit was het begin van een lange vriendschap die afliep op het moment dat hij zijn homoseksuele verlangens kenbaar maakte.
Wat ze deden samen? Alles behalve dát. En toch hadden ze het over dát gehad. Ze wilde aan de pil. Saskia herinnerde zich het gesprek met haar moeder aan de ontbijttafel. Tot haar verbazing deed haar moeder daar niet moeilijk over.
Wat ze wel deden? Luisteren naar Frank Zappa, fietsen naar Vinkeveen, cola drinken en chips eten. En elke avond bracht hij haar met de fiets naar huis, of het regende of niet.
Maar Sebastiaan? Die is anders. Die lijkt op een vosje en dat stelt haar gerust. Ze begint hem langzaam te plaatsen. De tijd verstreek en op een dag besluit ze de stoute schoenen aan te trekken. Ze zou en moest iets vragen. Iets origineels, zoals Jean-Paul ook had gedaan. Dus op een ochtend kleedt ze zich met meer aandacht aan. Maakt zich mooi op en loopt relaxt de ruimte in. Tot haar verbazing, bevindt hij zich niet in het vertrek. Ze wordt zenuwachtig. Waar is hij? Ze gaat zitten en steekt een sigaret op. Dan hoort ze stemmen van de leiding om zich heen.
‘Zonde van die man hè? Zo jong nog en dan al zo ongelukkig? We dachten dat hij het zou redden hier maar het heeft niet mogen zijn. Die arme ouders! Ga jij naar de crematie? We kunnen ten minste een boeketje bloemen bezorgen. Dat zal ze goed doen.’