Het Lek
Als Peter zijn ogen opent voelt hij zich nog steeds niet goed. De dag ervoor had hij nog lang getafeld met een collega van het radiostation waar hij werkte. Veel gegeten had hij niet, omdat ze weer eens van mening verschilden over wat hij juist niet met zijn collega wilde bespreken. Hij probeerde niet aan dat gesprek en het interview met André Bosman te denken. Hij loopt naar de badkamer en bekeek zichzelf in de spiegel. ‘IJdeltuit’, had ze plagerig gezegd. Ik heb nog nooit zo’n ijdeltuit gezien. En dat was meteen de reden dat hij nooit aan een langdurende relatie begint. Waarom moest alles benoemd worden? Als ze ruzie hebben gaat het altijd daarover. Wat ben je stil, is er iets? of weet je wat ik zo leuk aan je vind?
‘Je wil toch niet zeggen dat je het vergeten hebt Peter?’ En had je niet hoeven te doen!’ Dan zet hij snel een kop koffie en zette zijn laptop aan. Het scrollen van de nieuwsberichten neemt tien minuten in beslag dus hij had nog wat tijd. Waarom gaat hij hiermee verder? Soms komt hij vermoeider thuis dan voordat ze samen zijn. Dat is het, haar ogen! Ze doen hem denken aan de Siamese kat die hij vroeger thuis had. En die heerlijke naïviteit van haar. Zoals ze haar veters strikt. Opeens realiseert hij zich dat hij zich soms echt wel als een hufter gedraagt. Kan zij er iets aan doen dat ze dacht dat hij in de Efteling werkt? Vaak slenteren ze naar de havens en gaan gewoon zitten genieten van de vele boten op het water. Maar voor haar is dat niet goed genoeg.
‘Het Lek’, een Antilliaanse radio zender met nieuws over de actualiteiten in Nederland. Peter heeft er nooit een speciale studie voor gedaan, hij is er als het ware zomaar ingerold en nu waren er zelfs plannen dat hij mee zal doen aan talkshows op de televisie. Het werken bij ‘Het Lek’ geeft hem toch een band met het land dat hij op zijn veertiende heeft moeten verlaten. Na een moeizame start was hij uiteindelijk leraar geworden op een basisschool en dankzij connecties van zijn vader was hij begonnen te werken bij het radiostation, waar hij een interne training kon volgen.
Hij keek nogmaals in de spiegel. Wat is hij oud geworden? Pas vijfenveertig en al een beginnend buikje. Misschien moet hij dan toch maar zijn haar verven, zoals zij had geopperd. Hij wrijft over zijn hoofd. Valt het erg op die haargrens? Sexy? Hij kan het niet uitstaan dat Eva steeds in zijn hoofd zit. Het interview. Hij zucht diep. Wat denkt hij er nou werkelijk van?
Eerst had hij een gesprek gehad met het bestuur van De Europese Commissie tegen Racisme en Intolerantie en toen dus dat interview met Bosman.
Hij houdt van de Antillen, van Curaçao en van de Antillianen. Het nieuwe wetsvoorstel van Bosman is gewoon niet goed te keuren. Dat kan hij zich ethisch niet verantwoorden. En als een journalist objectief moet blijven, soit. Wat had Bosman gezegd? Dat hij geen zeggenschap heeft over de toekomst van de Antillianen, omdat het niet onder zijn bevoegdheid valt. In Nederland zouden er twintig gemeenten bestaan met Antillianen die samenscholen in tegenstelling tot de Turken en Marokkanen. Dat was niet het hoofdprobleem maar wel het feit dat de Antillianen in de Antillen kansarm waren en dat niemand gebaat was bij de vestiging van deze bevolkingsgroep in Nederland. Waarop Peter hem had gevraagd of als hij als Middelburger het normaal zou vinden als deze kwestie zich in Zeeland zou afspelen. Of er dan ook een wet tegen de Middelburgers zou komen. Het was die laatste vraag die de redactie onder druk heeft gezet en hem nu hoofdpijn heeft bezorgd. Bosman zelf reageert vrij laconiek. Hij antwoordt dat hij niet selecteert op ras maar op afkomst en dat het de taak was van de Antilliaanse regering zal zijn om de situatie in de Antillen te verbeteren. Daarmee is de kous af. Het interview heeft ongeveer vijftien minuten geduurd. Wat zou hij die avond aandoen? En waar moet hij het in vredesnaam over hebben? Zijn vader wordt 78 en is nog even bij de tijd, dat wel maar soms kan hij hem niet plaatsen. Het had zeker te maken met het beroep dat hij heeft gehad. Bibliothecaris. Ja, zijn vader zit in de boeken. Ook nu nog. Eigenlijk heeft hij altijd het gevoel dat hij met Wikipedia in gesprek was en dat vond Peter erg vermoeiend. Ook altijd van die retorische vragen. Weet hij wat een syllogisme is? Nee dat weet hij niet. En of hij nog wel eens iets anders deed dan ‘verhaaltjes voorlezen’.
En zijn moeder. Hij had inmiddels zes potten aardbeienjam in de koelkast staan.
‘Pot niet weggooien hoor.’
Het tennissen heeft haar lichaam zeker goed gedaan. Maar ja die oren hè? ‘Het stormt in mijn hoofd’ zei ze vaak ‘en als ik mijn gehoorapparaat in doe hoor ik alles in drievoud.’
Televisie kijken kan alleen met teletekst en klassieke muziek moet gedoseerd. Gelukkig heeft zijn vader zo’n draagbaar cd ding en deed hij af en toe echt een poging om wat luider te spreken. Ze kon je zo indringend aankijken. Dan leek het net alsof ze aan het liplezen is. Zijn enige zus woonde alweer een tijdje in Nederland en dat vond hij niet direct vervelend. Het had nooit zo geboterd tussen hen. Kennelijk heeft ze het hem nog steeds niet vergeven dat hij haar ‘bolletje’ noemde toen ze vijftien was. Hij had toch grappige herinneringen. Als de kat van huis is. Hij naar de snackbar om hamburgers en patat te halen . En oh ja die cavia. Sprankie! Wat is ze verdrietig geweest. Hij heeft het beestje begraven in de tuin. En toen moet een hond. En die heette Happy. Zal hij haar niet een keer bellen? Zelf kan ze dat niet betalen. Hij zal haar minstens een mailtje kunnen sturen. Oké dat witte hemd dan maar en een spijkerbroek, hij hoeft zich echt niet uit te sloven. Dat heeft hij zijn hele leven al gedaan. Misschien toch even naar de kapper wat Eva zo graag wil.
God, hij kan toch wel een poging doen? En dan gebeurt het zomaar vanzelf. Hij loopt naar de telefoon. ‘Hallo’, klinkt het slaperig aan de andere kant van de wereld. ‘Hee zusje.’ Haal jij de patat of ik?’
Hans T. schreef:
Alwéér zo’n “creatie” om ontspannen tot me toe te laten! Je weet misschien nog wel: lezen is niet direct mijn ding. Kortere verhaaltjes, dat lukt aardig en heb bij jou schik erin! Een stimulans ……… to be continued!!
Gr. Hans.
Ingrid Karsten schreef:
Dank je wel Hans
Ronald de Hoogh schreef:
Goed verhaal hoor! Behoorlijk associatief (gedachtesprongen). Aandachtig lezen nodig (drie keer).
Ingrid Karsten schreef:
dank je wel Ronald, dit doet me goed
Gerard M de Vries schreef:
Ik kan een leuk boek schrijven, maar het lek, vindt ik adembenemend!
Ik heb het Het grote geheim en Het zal je gebeuren geschreven.
Veel succes met je volgende verhalen
Met vriendelijke groet,
Gerard M de Vries
Ingrid schreef:
dank je wel voor je mooie reactie! Groet, Ingrid
Annemarie Enters schreef:
Te veel tijdswisselingen in dezelfde zin zou ik vermijden, want dat werkt verwarrend. Met plezier gelezen al vond ik het eind iets te abrupt.
Ingrid schreef:
Annemarie, je hebt helemaal gelijk met de tijdswisselingen die ik nu heb aangepast. Dank je wel.
Arne Hempenius schreef:
Ik merkte dat ik geboeid was door de persoonlijke meimeringen van de hoofdpersoon. De haargrens, het buikje, de politiek, Eva, vader, moeder. Het kabbelt voort. Het kwam me voor dat de hoofdpersoon in een ‘mid-life’ crisis zit en op zoek is naar zichzelf en wat vertrouwd is.
Ingrid schreef:
Dank je wel.
Femmy schreef:
Mooi verhaal over een man die het aardig gemaakt heeft, en het hart op de goede plek heeft, maar wat midlifecrisisachtige problemen heeft. Leuke vondsten: de zes potten aardbeienjam. En ….het gevoel dat hij met Wikipedia in gesprek was. Af en toe overgangen die verbazing wekken, bijvoorbeeld. Maar ja die oren… en daarna Ze kon je zo indringend aankijken..
Caroline Nelissen schreef:
Ook van jou heb ik wat geleerd, namelijk wat een syllogisme is. Leuk gevonden! Ik vond het boeiend en dapper dat je actuele politieke spelers en de Antillen-problematiek gebruikte in je verhaal. Het einde was een prettige verrassing. Ik werd af en toe uit het verhaal gehaald door jouw gebruik van werkwoorden. Hij loopt naar de badkamer en bekeek zichzelf in de spiegel… Hij plenst water over zijn gezicht en begon zich te scheren… Ik verloor af en toe mijn concentratie
Rob Verschuren schreef:
Zoals gewoonlijk brengt jouw verhaal mij enigszins in verwarring. En met de eigenzinnige manier waarop je tegenwoordige tijd en verleden tijd door elkaar gebruikt, lijkt het alsof dat juist je bedoeling is. Tegelijk heeft het een onbenoembare ondertoon die me pakt en laat doorlezen en blijf ik meer dan eens stilstaan bij een mooie zin. Raadselachtig, boeiend.
Yolande Timman schreef:
Beeldend, chaotisch verhaal met een actueel onderwerp, het interview met die Bosman. En tegelijk heeft de hoofdpersoon een moeizame relatie en een verjaardag voor de boeg. Ik dacht steeds dat het op de Antillen speelde, terwijl zijn familie (of deel daarvan) maar in de laatste zin lijkt het of ze in Nederland zijn? Is dat de pointe, dat zijn leven op Curaçao fantasie is?
Ingrid schreef:
Yolande, nee dat is niet de pointe. Hij belt aan het eind van het verhaal met zijn zus in Nederland maar het verhaal speelt zich af in Curaçao. Bedankt voor je reactie.
Ingrid schreef:
ja je hebt gelijk Rob daar moet ik beter op letten. Bedankt voor je lovende reactie.
Ingrid schreef:
Bedankt Femmy, tja die potten jam he …
Ingrid schreef:
Caroline, je hebt gelijk met de tijdswisselingen die ik nu heb aangepast. Dank je wel voor je reactie.
Rob Alberts schreef:
Beste blogvriendin,
vreemd, jij reageert op mijn oude blog?
Na een blogverhuizing schrijf ik nu op mijn nieuwe blog.
Vriendelijke groet,