Een beetje zenuwachtig loop ik ik die woensdag de ruimte in. Daar zie ik grote tafels met in het midden een schaal met ingepakte cadeautjes. Op de tafels staan allerlei lekkernijen en achterin de zaal wordt druk koffie gezet. Er zitten ongeveer acht vrouwen rond de tafel. Van verschillende afkomst. Éen dame was me direct al opgevallen. Ze heeft grijs haar en een bril op en spreekt vrij hard en stelt zich dan voor als Hetty. Ik zie dat ze verschillende keren wat zenuwachtig op haar horloge kijkt want we zijn ruim over tijd. De coördinatrice die Anisa heet begint te lachen.
‘Zij die te laat komen, krijgen ontmoetingenstraf.’ Dat vind ik erg grappig.
Ik krijg koffie. Er druppelen steeds meer vrouwen binnen. Een klein meisje zit op de schoot van haar moeder en ziet al die pakjes liggen. Haar moeder houdt haar zoet met een gebakje.
Om ongeveer half elf vraagt Anisa om een moment stilte. Ze begroet ons en zei dat de stichting helaas door een gebrek aan subsidie niet langer zou bestaan maar wel wordt overgenomen. Dat het ook niet zeker was dat zij zou kunnen blijven maar dat ze verwacht van wel. En dan kijkt ze naar mij.
‘Dit is Anoek en zij vindt het leuk om hier te komen lesgeven,’ zegt ze met haar temperamentvolle accent. Mensen kijken mijn kant op en ik kijk verlegen weg.
Dan begint het sinterklaasfeest. Het dobbelsteenspel. Ik vind het erg leuk bedacht. Bij elke worp word je verwacht iets te doen en schuiven de pakjes over de tafel van persoon naar persoon. Het meisje krijgt een cadeautje te pakken maar mocht het niet uitpakken. Dat was even pijnlijk.
Er wordt een korte pauze ingelast. De deelnemers beginnen te praten met elkaar. Anisa heeft me naast een vrouw gezet die alles nauwgezet in het oog houdt. Zij vraagt me verschillende keren wat er wordt gezegd en of ik dat wil herhalen. Cadeautjes pakken of nemen? Dobbelsteen werpen of gooien? Dat soort onverklaarbare zinnen. Er ligt tevens een boek op tafel met plaatjes. Hierin had ze met potlood geschreven, op een kinderlijke manier. Het was duidelijk dat ze niet wist dat je een hoofdletter aan het begin van een zin moest plaatsen. Ik vraag haar naam. Ze antwoordt dat ze Fatima heet en uit Libanon komt. ‘Mijn man in gevangenis, zei ze terwijl ze zichzelf wat koelte toe wuift, ‘hij mij altijd slaan.’
Ik schrik. Waarom neemt ze mij in vertrouwen en wat moet ik zeggen?
‘Mijn kinderen hem haten,’ gaat ze verder.
‘Ik woon dertig jaar in Nederland en ik kan niets zeggen in supermarkt. Mijn dochter zegt mama jij Nederlandse les en nu ik wil praten leren.’
‘Dat begrijp ik,’ zeg ik toen.
‘Hoe lang heeft u nu les?’
‘Ik kom op dinsdag, donderdag en vrijdag,’ antwoordt ze. ‘Dinsdag erg moeilijk. De lerares helpt me en we lezen een boek, Ijsbreker, kent u dat?’
Ik schud mijn hoofd.
‘Goed boek, ik niet niet alles begrijpen maar wij lezen en schrijven, schrijven is moeilijk!’
‘Schrijft u Arabisch?’ vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd.
‘Ik alleen Arabisch spreken met mijn kinderen, en mijn huis in brand een jaar geleden. Veel problemen. Mijn kinderen me helpen.’
Dan neemt Hetty het woord.
‘Dames we gaan verder met het spel want we hebben nog een half uur. We gaan de cadeautjes eindelijk uitpakken die voor jullie liggen.’
De dames keken blij en deden wat ze vroeg. Ik zie onder andere een leuke agenda, blauwe kaars, thee , knuffels voor het kindje dat zich kranig had gehouden en een mooie groene sjaal voor Anisa. Dat is het grootste pakje dat iedereen steeds wilde hebben.
Hetty kijkt naar Anisa. Ze heeft het spel nog zo goed voorbereid maar het loopt niet volgens de planning. Bovendien had niemand nog iets lekkers van de tafel genomen. Het is een hele rekensom geweest. Een budget van 60 euro en wat moeten ze doen met de restjes? Ze vermant zichzelf en zegt hard ‘neem gerust iets van de tafel dames, daar staat het voor.’
Het spel loopt ten einde. Anisa neemt weer het woord.
‘Voordat we uit elkaar gaan wil ik graag nog wat zeggen. Wij zijn een belangenvereniging zonder winstoogmerk. Zo moet het ook blijven. Wij moeten elkaar blijven steunen, ook in moeilijke tijden. Nu heb ik een paar verzoeken. Ik ben op zoek naar een kamer voor iemand die nu bij het Leger des Heils moet slapen. Dames, open uw ogen. Als u iemand kent die haar tijdelijk in huis wil nemen, zeg het me. Het is belangrijk. En dan een tweede punt. Er is een dame in Litouwen die geen woord Nederlands spreekt en erg veel behoefte heeft om iemand te ontmoeten die met haar kan praten.’
Ze kijkt de richting op van twee meisjes die ik ook al had opgemerkt. Deze dames schijnen uit de Oekraïne te komen. Het ene meisje met het lange blonde haar knikt voorzichtig. Heeft ze het begrepen? Hetty neemt het gesprek over.
‘En Anisa moeten we het ook niet over de bijdragen hebben? Als het wilt vertel ik het wel. Om de kosten enigszins te drukken vragen wij elke cursist twee euro per les en mocht dit niet haalbaar zijn zouden jullie ons een grote dienst doen door ons wat te verlichten met de werkzaamheden in dit buurthuis. We zijn immers een non-profit organisatie.
Ik kijk naar de vrouw. Heeft ze iets begrepen?
Anisa wrijft over haar hoofd. ‘En we moeten het nog hebben over zeventien december. Dat is een belangrijke avond want dan komen we hier allemaal weer gezellig samen en zullen met elkaar gaan eten. Neem je ouders mee of je beste vriendin. Zeventien december moet een feestdag zijn. We nemen allemaal iets lekkers mee. Zo kunnen we culturen met elkaar uitwisselen.’
Hetty onderbreekt haar bijna. ‘En het is wel de bedoeling dat jullie op tijd komen.’
Anisa lacht.
‘Anders krijgen jullie ontmoetingenstraf.’
Iedereen begint te lachen.
Net als ik wel wil gaan komt Hetty naar me toe.
‘Je komt hier dus dinsdagochtend assisteren?’
Ik knik. Ze neemt me op van top tot teen.
‘Het is wel de bedoeling dat iedereen het naar zijn zin heeft anders komen ze niet meer terug en dat is natuurlijk niet onze opzet.’
Ik zwijg en geef haar een hand.
Is de les dan voor niemand afgelopen? denk ik even.
