Watermark & The Hours

Enya: Watermark

Wat horen jullie als je deze klanken hoort? Mijn tante formuleerde het zo:
‘subtiele klanken’, waarbij geen enkele klank overheerst.’
Boring? Voor jullie misschien wel. Mijn fantasie slaat op hol. Ik beleef een voorzichtige ontdekkingsreis. Misschien de eerste stapjes van een kind, een ontluikende bloem. Een pas de deux en ook hoe paradoxaal misschien, een afscheid van iets dat niet meer terugkeert. Het is onmogelijk om klanken te verwoorden maar ik weet wel dat ze mijn geest verrijken en iets van de pijn kunnen verzachten die ik zo vaak nog moet voelen.

Muziek verlegt grenzen, reinigt de ziel. Ik moet overigens denken aan wat Marcel Proust schreef in een van zijn romans, uit de serie ‘du côté de chez Swann’. Hij liet het hoofdpersonage vertellen wat Schubert met hem deed. Ik ben de hele roman vergeten maar dat gedeelte niet. Swann probeerde als het ware de pianoklanken te ‘schaakmatten’, zijn euforische gevoel te ontleden en daardoor te begrijpen maar hij eindigde als ‘verliezer’. Hij zou de muziek nooit de baas worden en er altijd door bekoord blijven raken. Misschien heb ik juist deze passage onthouden, omdat ik toen al wist dat alleen muziek me in een bepaalde trance kan brengen. Maar een trance kan in mijn geval tevens leiden tot gekte en daarom heb ik me er heel lang van afgekeerd. Laat staan dat ik in staat was om er iets zinnigs over te schrijven.

Je kunt ook een vel papier nemen en de klanken proberen te schetsen. Wat zie ik dan? Een boom met kale takken en ontwrichte, naar co2 zoekende wortels. Een grijze mistige vlek op een groot vel papier. Heeft een boom een geheugen? Klanken kabbelen verder naar een mediterrane zee en een halve cirkel op de horizon. Een verdwaalde meeuw fladdert in de avondhemel, een visser keert huiswaarts. Uren die stilstaan en toch weer voort moeten gaan, En dan ligt zij daar. Vredig, ingekeerd, naakt. Op tafel als een perfect model. Zij is niet bang om haar lichaam te tonen en is mooi in haar zelfverzekerde stijl. Altijd een moment. Een schets illustreert altijd een moment. Het aangename aspect van abstracte muziek is dat je zelf beelden kunt oproepen. Misschien associëren jullie deze klanken slechts met de film ‘The Hours’ maar dat zou zonde zijn. Hoewel ik me soms net een Virginia Wolf voel, vind ik dat de muziek in ruime mate de film overstijgt.

Philip Glass: The Hours

Je kunt ook een vel papier nemen en de klanken proberen te schetsen. Wat zie ik dan? Een boom met kale takken en ontwrichte, naar co2 zoekende wortels. Een grijze mistige vlek op een groot vel papier. Heeft een boom een geheugen? Klanken kabbelen verder naar een mediterrane zee en een halve cirkel op de horizon. Een verdwaalde meeuw fladdert in de avondhemel, een visser keert huiswaarts. Uren die stilstaan en toch weer voort moeten gaan, En dan ligt zij daar. Vredig, ingekeerd, naakt. Op tafel als een perfect model. Zij is niet bang om haar lichaam te tonen en is mooi in haar zelfverzekerde stijl. Altijd een moment. Een schets illustreert altijd een moment. Het aangename aspect van abstracte muziek is dat je zelf beelden kunt oproepen. Misschien associëren jullie deze klanken slechts met de film ‘The Hours’ maar dat zou zonde zijn. Hoewel ik me soms net een Virginia Wolf voel, vind ik dat de muziek in ruime mate de film overstijgt.