Ik ga een verhaaltje schrijven over mijn buurt. In een garge werkt Alex, een turkse man die altijd druk bezig is met een volkswagen. Tot veel meer gesprekken dan het is mooi weer, komen we niet maar hij is altijd wel erg attent. En dan je Jut en Jul, onze onderburen. Ik kom hem overal tegen. Zij, hooggekamd en netjes, vitrage voor de gordijnen. Ze zijn dol op hun dochters en een keertje moest ze kwijt dat mijn haar zo gek zat. Nou ik vind het een bijzonder mens dat ze daar op let. En dan heb je natuurlijk het theelepelvrouwtje uit Turkije en haar man die pas is overleden en Jan-Pieter, de wijkagent die soms langskomt voor een praatje. Dan zegt hij ‘zo u bent goed aan de maat’en dat is zeker zo. OF hij rookt gezellig een sigaretje mee als hij zijn fiets heeft weggezet. ‘Jij even naar da kapper,’ zegt hij dan terwijl zijn collega hem verwijtend aankijkt. Ja er mogen bij mij wel wat kilo’s af, minstens acht en ik doe niet echt een poging. Wie hebben we nog meer? Mijn Roemeense buurvrouw in een scoot mobiel, bij wie ik amper mocht plassen toen de nood hoog was. En mijn handen wassen was er helemaal niet bij. ‘Ga naar huis,’ zei ze, ‘ik krijg bezoek,’ en zo zie je bij wie je terecht kunt als het even niet meer gaat. En dan een andere buurvrouw die we voor het gemak Miep noemen. Haar man (leeft hij nog?) is een beroepsmilitair en spuugt op de grond. Zij loopt vaak naar het winkelcentrum. Wij hebben een soort van galerij zonder trappen en het is geen aangename flat, ik zou er graag weg willen naar iets met meer groen maar toch morgen we niet klagen met een vijver voor de deur en veel eendjes. Die we wel eens gaan voeren als Léon even zin heeft.
Tot zover het buurtpraatje. De buurt leeft! Half!