Ik ga een verhaaltje schrijven over een lief meisje. Ze heet Melanie en nu is ze volwassen. Niet toen ik op haar paste, toen was de vijf jaar. Eigenwijs, ijdeltuitje, leuke meid die zich uitkleedde voor de spiegel om zichzelf kritisch te bekijken. Mooie lieve donkere schoonheid met wie ik ging wandelen in het park. Dan sprak ze iemand aan. ‘Mijn moeder wil een baby maar mijn vader wil een hond’, zei ze dan heel trots. En zo werden we ingewijd in de gezinsproblematiek. Lydia, haar moeder met haar duizenden gezichtsmonstertjes. Ze werkte in een groot warenhuis. Promotton. En de nachteljike etentjes die altijd laat werden. Eend aten we dan en ook pens. Soms een kaasfondue want Fransen eten graag uitgebreid. En die lekkere stokbroden met gezouten boter. Maar het verliep niet zo gladjes in dat gezin. We hadden vaak ruzie over niets. Dat ik niet naar Pompidou moest gaan maar naar Montparnasse, dat soort dingen. En dat ik ’s nachts veel te laat ging slapen. En toen kwam Frank,mijn buurjongen en werd ik verliefd maar hij had eigenljk al een vriendin. Hij vond anale sex heel lekker en ik vreselijk. Vaak voelde ik me half verkracht. Totdat ik hem de deur heb uitgezet en hij steun zocht bij zijn vriendin. Heb hem nooit meer teruggezien deze marketing student. En mijn dagelijksse bezoekjes aan Potin met Marlène, een koffieshop. Marlène zei dat we veel meer deden dan koffie drinken in dat tentje maar ik kan me dat niet herinneren. Volgens mij deden we niets anders dan koffiedrinken. Mirjam, daarentegen, onze andere au-pair vriendin trok er op uit met haar camera en beklaagde ons dat we niets deden. Zij heeft Parijs goed leren kennen maar ik ook wel op mijn manier. Mijn familie woonde vlakbij place Pigalle en ik liep overdag en ’s nachts met een walk man in de straten. Niet zo’n gezellige buurt en best gevaarlijk maar ben nooit lastig gevallen. Ja het was een leuke tijd Parijs en als ik eraan terugdenk, denk ik toch in de eerste plaats aan Mélanie die ik zo graag had willen terugzien. Vive Paris!
