Ik ga een verhaaltje schrijven over Roosje. Roosje was een vrolijke poedel met wie ik altijd ging wandelen toen ik klein was. Ik droeg dezelfde jurk als mijn moeder en ik liep uren met dat diertje over straat. Ik weet niet meer bij wij ze woonde, wel dat ik altijd gek op honden ben geweest. Volgens mij hoorde ze bij een oude heer maar helemaal zeker weet ik het niet meer. Op een gegeven moment is ze overleden aan de ouderdom en kon ik haar niet meer uitlaten. Tranen heb ik gehuild. Maar toen kregen we zelf een hondje uit het asiel, Happy, een bastaardje dat leek op een herdershondje met een schattig krulstaartje. Ik was gek op dat diertje en hij op mij. Maar op een gegeven moment liep hij weg. Dat deed hij toch de hele tijd en dan moesten we hem weer gaan zoeken. Dan stak hij de charlotte van Montpensierlaan over en liep naar het parkje om daar te gaan zitten uithijgen.Maar hij bleef steeds langer weg en toen was hij opeens in Utrecht beland. Onbegrijpelijk hoe hij daar was terechtgekomen. Zijn einde was ook noodlottig. Hij werd het slachtoffer van een fietsongeluk en werd overreden, was op slag dood.Ik heb hem nog getekend. En toen hadden we tijdelijk geen hond meer. Happy kon moeiljk alleen zijn en mijn ouders moesten steeds sloten op de deur doen want die maakte hij zelf open. En toen kregen we Shannon, een Ierse setter en die bleef zestien jaar bij ons. Een hond van Mallory Wellons die de moeder had, Gwyneth. Een prachtige rode setter waar ik al eens over heb geschreven. Ja honden zijn leuk als je er verantwoorderlijk mee omgaat. Wij hadden die ervaring helaas niet. En Happy heeft het moeilijk gehad. Hier in mijn woning hadden we een kat en ook een konijn maar nooit zal ik nog zo’n hond als Shannon terugvinden. Zij was een wonder op pootjes!
