Een hongerige eend is als een verwaarloosde vrouw! Ik daarentegen eet juist veel te veel brood. Maar ik schreef al eerder dat ik uren naar die beesten kan kijken. Waar is het misgegaan met mijn volslanke lichaam? Want vroeger kon ik alles aan en liep in de stromende regen naar de geitenboerderij met mijn lief. Grappige gesprekken met de wandelaars. ‘Heeft u de kreeften in het water ook gezien?’ Nee want ze is continu in gedachten en telt haar stappen om wat afleiding te zoeken. Als ik de wandeling alleen zou moeten maken raak ik zeker in gedachten. Maar ik doe het goed. En ik houd veel van mijn lief maar er zijn grenzen. Ze kan niet zonder en niet met hem. Maar ik dwaal af. In die geitenboerderij gaan ze niet direct op de geitjes af maar ze drinken eerst een bakje koffie met een koek. Dan gaan ze de grazende geitjes bekijken die nog geen kleintjes hebben. En het paard en de dikke hangbuikzwijn. En dan wil ze eigenlijk weer naar huis, terug naar de veiligheid. En ze weet dat ze thuis direct op de weegschaal zal stappen om zich te wegen. En het dan weer niet weten waarom ze zo zit te piekeren. Muziek ontspant dat wel. En deze wandeling ook want als ze thuis is, denkt ze: ‘en ik had nog wel in de geitenstalletjes willen gaan kijken en ze melk voeren.’ En waar kun je nog meer over piekeren als je weer een sigaretje zit te roken? De zoveelste. Of het morgen wel droog is en overmorgen …