Hallo mijn naam is Ingrid Karsten en ik heb altijd geschreven, vanaf kinds af aan. Ik herinner me mijn dagboek. Het stond vol met plaatjes van Abba. Geweldig vond ik die groep. Toen was ik 12. Mijn vriendin en ik gingen dan playbacken. Ik was Agneta en zij was Frida. Wat hielden wij van die muziek. Ik weet nog precies wat er allemaal in dat dagboek stond. Of ik wel of niet verliefd was op Rob. Ik denk dat alle kinderen dergelijke dingen in hun dagboek schrijven. En boos op mijn ouders natuurlijk.  Dat hoorde er allemaal bij.

Ík kon al vrij snel lezen. Op de kleuterschool mocht ik al voorlezen, dat herinner ik me nog. Mijn juf was daar echt verbaasd over. Hoe was het mogelijk dat ik dit al kon? Dat weet ik natuurlijk niet. In ieder geval vond ik het hartstikke leuk om voor te lezen. En ik herinner me ook dat ik vaak in de hoek moest staan omdat ik zo hard praatte. En zong, want dat deed ik ook graag. Na de lagere school bezocht ik een strenge mavo, omdat mijn ouders vonden dat ik flink rebels kon zijn. Ik maakte de opleiding af op mijn sloffen en mocht verder studeren op de havo. Het was daar dat mijn liefde voor de taal begon te groeien. Ik herinner me de introductie van het existentialisme van Jean-Paul Sartre en de roman ‘1984’van George Orwell. Wat hield ik van die lessen! En mijn leraren waren erg trots op me omdat ik de stof zo snel opnam.

Na de middelbare school wist ik niet precies wat ik wilde gaan doen. Ik zei tegen mijn vader dat ik wilde gaan werken op de markt, waarom weet ik niet. In 1983 begon ik met een studie Nederlands en Frans op een lerarenopleiding in Amsterdam. Het was een leuke tijd. Alleen merkte ik al snel dat het vak Nederlands begon te versloffen. Ik nam een break en ging werken in Parijs als au pair. Daar ontdekte ik mijn liefde voor kinderen. Mélanie heette die eigenwijze kleuter. Mijn Frans was toen nog niet zo goed. ‘Je spreekt Arabisch,’ lachte die soms. Het was een leuke tijd, hoewel ik meer moeite had met haar ouders, die erg conservatief waren. Eenmaal teruggekeerd in Nederland besloot ik een avondopleiding Frans te gaan volgen. Deze opleiding maakte ik wel af.

In 1990 verhuisde ik naar Brussel. Ik heb daar tien jaar gewoond en gewerkt. Eerst als lerares Nederlands aan volwassenen op privétalenscholen en later ook als secretaresse bij de Europese Commissie. In Brussel schreef ik mijn eerste verhaal (‘Rimelle’) en ook het gedicht ‘Étrange comédie‘, al was die toen voor een andere man bestemd. Ook het Waalse verhaal ‘De dansende aap‘ is in Brussel ontstaan.

Na mijn terugkeer in Nederland begon ik vrijwilligerswerk te doen. Eerst deed ik een administratieproject. Later begon ik Nederlandse les te geven. En dat doe ik nog steeds met veel plezier! Aan volwassenen en aan kinderen.

Ik hoop dat jullie kunnen genieten van mijn verhalen en gedichten. En, nog beter, erop reageren, want schrijven is een leerproces en ik ben erg blij met opbouwende kritiek.
Een lieve groet van Ingrid Karsten